Anne De Smet, communicatie-verantwoordelijke Fietsersbond
Opstaan, eerste broek die voor het grijpen ligt aan, krulspelden uit (schrap dat, die leeftijdsgrens heb ik nog net niet bereikt) en schoenen niet te vergeten. Naar buiten om de toestand van de weg te checken. De toestand was hopeloos (wit) maar niet ernstig. Even het fietspad met de voeten treden en op gladheid testen. Mmm, denk, denk.. Tja, met een mountainbike lukt alles zeker? Terug naar binnen, berichtje sturen naar de mountainbikende medemensen van m’n normaal op asfalt rijdend wielerploegje Spaak & Spier, gevestigd aan de exotische kant van Gent, de Muide.
De avond voordien hadden we nog onze Nieuwjaarsreceptie in wielerstijl en hoewel wij echt wel over andere dingen kunnen babbelen, denken en dromen, hadden we het daar tussen pot en pint (allé, cava voor mij) al over de volgende ochtend. Zouden we of zouden we niet? Gaan rijden dus. Waar Frank (ja, die van het weer) de laatste dagen al eens durfde waarschuwen om onnodige verplaatsingen te vermijden, zagen wij een ritje op twee wielen toch eerder als een zeer nodige verplaatsing van A naar B en terug naar A. We zouden het de ochtend zelf beslissen. En na wat over en weer gaand verkeer, in communicatietermen deze keer, in een alsmaar groter wordende Facebook messenger groep, werd er uiteindelijk beslist “we rijden, punt”. Niet denken en gewoon doen. Om 10u aan de frituur en hup met vijf man en mezelf (vrouw dus mocht dat niet duidelijk zijn) richting Merelbeke, nog zo’n exotische bestemming, hoewel veel palmboom heb ik niet gezien maar dat kan aan de tijd van het jaar liggen of het groenbeleid van de gemeente.
