(door Rebecca, Fietsersbond lid)
De wekker gaat af. Het is tijd om op te staan bij het nieuws van 7. Het eerste wat ik die dag verneem is dat er lange files staan langs de Brusselse ring. Ongetwijfeld zijn er onder hen die geen ander vervoersalternatief hebben. Met hen vooral heb ik compassie. Maar waarom degenen die een alternatief hebben ervoor kiezen om dagelijks aan te schuiven en zich ongetwijfeld te ergeren. Geen idee.
De kinderen staan vlot op. Ze zijn opgewonden, onhoudbaar en luid. De morgenstond heeft vandaag meer goud in de mond dan anders. De eerste schooldag.
De voorbije week werd via radio en televisie opgeroepen om deze eerste schoolweek extra voorzichtig te zijn omwille van fietsende kinderen. Waarom wordt niet elke schoolweek opgeroepen om extra voorzichtig te zijn omwille van fietsende kinderen? Ook viel me op hoeveel informatie er was over de kwetsbaarheid van kinderen op de fiets, over de grootste risico’s volgens leeftijd, over de leeftijd vanaf wanneer kinderen alleen naar school kunnen fietsen. Ik wil niet steeds de criticus zijn, maar het moet me toch van het hart: het gaf me het gevoel dat kinderen naar school laten fietsen, geen goed idee is. Welke ouder wil zijn kind aan al die risico’s bloot stellen? En ook al ben ik erg fiets-minded, ik ben toch gevoelig aan dit soort informatie.
Maar vandaag is dat nog even niet mijn zorg. Mijn man brengt de kinderen naar school – ik fiets naar het werk. Het is het perfecte fietsweer. Het kanaal waar ik voorbij kom is de rust zelve. De bomen zijn prachtig en imposant als steeds. Weet je dat de oudere exemplaren een oude en minder courante variant populier zijn? Ze behoren tot een steeds kleiner wordende groep kranige honderd-en-een-beetje-jarigen. In meerdere bomen zouden granaatscherven van de wereldoorlog zitten, heb ik me laten vertellen. Enkele bunkers zijn visueel meer opvallende relicten van de “Antlantikwall”. De bomen en ik, we hebben de weg voor ons alleen.
En zo merk ik te laat dat mijn rok tussen mijn achterwiel en de wielblokjes vast komt te zitten. Efkes prutsen. Niet te veel schade. Niet te veel schande.
Op het werk vertel ik mijn fiets-en-rok verhaal aan een collega die al haar verplaatsingen fietst. Ze leert me een niet-elegant maar supereffectief trucje om met wijde rok te fietsen. Efkes hilariteit.
Schooldag 1… we zijn er klaar voor!